අමරණීය අමරදේවයන්...

දරණීය තලයම නිසලය..
අප හදවත් පමණක් සසළය...
මරණීය වේදනාවකි එය..
ඔබ මළවුන් අතරය...

රමණීය කවියකි ඔබ...
සොබා දම් මව් අතින් ලියැවුණ..
අමරණීය මිනිසෙකි ඔබ..
සවනතෙහි සුමධුරව සුගැයෙන...

උඹට පිටු පෑ පළමු දිනයම අම්මේ පොඩි පුතු මියැදුණා..


















දෙනෙත තෙමමින් ගලන කදුළැලි නිමක් නෑ සුදු අම්මේ..
මගෙ සුසුම් හඩ ඇසෙන දුරකට වරෙන් දුවගෙන අම්මේ..
හෙටින් පසු උඹ දකින්නට මට වෙන්නෙ නෑ  මගෙ අම්මේ..
නරකාදියක ඉපදුනත් කම් නෑ වරක් දැක උඹ අම්මේ..

මතක් වෙනවා දුන්නු ඔවදන් තුරුළු කොටගෙන උඹේ පපුවට..
එන්න ආසයි මියෙන මොහොතේ වාරු වෙන්නට උඹේ ඇකයට..
නරක මිතුරන් ඇසුරු කරනට ලැබුණෙ අම්මේ කරපු පවකට..
එපා අම්මේ පුතුව සිහි කර බාර දෙන්නට දිවිය කදුළට..

බිව්ව කිරිවල ණය ගෙවන්නට මේ භවයෙදී බැරිවුණා..
ලොවක් ඉදිරියේ මිනීමරුවෙකු ලෙස වරදකරුවා වුණා..
වැරදි මග ගිය මගේ ජීවය පෝරකය ළග නැවතුණා..
උඹට පිටු පෑ පළමු දිනයම අම්මේ පොඩි පුතු මියැදුණා..

නැතේ පැතුමක් දිවි ගෙවන්නට නපුරු ලෝකෙක වී මුලා..
හිතේ මිමුණුම් පමණි අම්මේ මගේ මුව අද ගොලු වෙලා..
පුතේ කියමින් මා මැරුණ පසු උඹ අඩන හැටි සිහිවෙලා..
නෙතේ කදුළැලි අලුත් වී යළි  කොපුල් තෙමමින් යයි ගලා..

අයදින්න බෑ සමාදෙන්නැයි එයත් වෙයි මට  පාපයක්..
ලබාගන්ට කුසල් බිදුවක් අම්මෙ දෙනවද දානයක්..
තවත් භවයක ඉපදුනොත් මම ලබා මිනිසත් භාවයක්..
උඹේ කුස තුළ වරම් දෙනවද අම්මෙ ලබනට ජීවයක්..

......විද්‍යා.......
( විද්‍යලා මේ ලොවෙහි කවදාක සැනසේද..)



















උපන්දා ඉදළාම මව් තුරුළෙ සැනසුනා..
සොදුරු ලෝකයක මං පෙත් සොයා ඉගිළුනා..
නපුරු බව නොදැන සැම දෙනා හා හිනැහුනා..
මගෙ නොවන මගෙම අයගෙන්ම මා කෙළෙසුනා.. 

ඇයි අම්මේ නොකිව්වේ කලින් මට මේ බවක්..
මං වගේ සුවද මල් වුණිද ලෝකෙට බරක්..
ගැහැණියක වීම ගැන දැනුනේ මට ලොකු දුකක්..
මැරී ඉපදුනා සිතින් දස දහස් වාරයක්..

දිනක්වත් දෙවියො අදහන්න බැරි කළේ නෑ..
ඒ දෙවියො මගෙ දිහා හැරිලාවත් බැලුවෙ නෑ..
කුරා කුහුඹුවෙකුටවත් වැරැද්දක් කළේ නෑ..
ගැස්ම නැති හුස්මකින් මට කිසිත් ඵලක් නෑ..

මා මෙන්ම නුඹලාද මව් කුසින් බිහි වුණේ..
සොයුරියක දුවක ලෙස මාව ඇයි නොපෙනුණේ..
ගැහැණියක් කෙලෙසන්න කෙලෙසදෝ සිත් වුණේ..
මා නෙමෙයි  නුඹලගේ සිතුවිළියි කෙළෙසුනේ..

මං වගේ කොතෙක් මල් තව මුකුළිතව  ඇතිද..
දෙවියනේ කාට නම් මෙහි වරද පවරමිද..
මිනිස්කම් මිනිසුන්ගේ හදවතෙහි නොපවතිද..
විද්‍යලා මේ ලොවෙහි කවදාක සැනසේද..

මුදල් නොවෙයි මහතුනි මම ජීවිතයයි යදින්නේ..

අහන්න නෑ කිසිම කෙනෙක් කාටද දුක කියන්නේ..
දරුවො දෙන්නා කුසගින්නේ කොහොමද එය දරන්නේ..
දුප්පත් වුණු පවට තමයි මහමග දිවි ගෙවන්නේ..
මුදල් නොවෙයි මහතුනි මම ජීවිතයයි යදින්නේ..

දුකක් නැතිව හිටපු කාලයක් අපිටත් තිබුණා..
ඒත් සසර පවකට මගෙ හිමි අකාලෙ මැරුණා..
ඔහු එක්කම මියැදෙන්නට නේක වරක් සිතුණා..
දරුවො දෙන්නා අනාථ වෙයි ඒ ගැන බිය දැනුණා..

ලේ බිදුවක් නැතිව ඇගේ නෑ මට කිරි එරෙන්නේ..
කිසිත් නොදත් කිරි දරුවට නෑ ඒ වග දැනෙන්නේ..
කිරි ඒවියි සිතා පුතා මගෙ තණ පුඩු විකන්නේ..
පපුව බලන මහත්තුරුනි නැතුවද ළය පෙනෙන්නේ..

අප වැනි උන් මේ ලෝකෙට තවත් පහළ වේවි..

දුක ඇති තැනටම දෙවියොත් තව දුක ගෙන දේවී..

ආලෝකය දුර පහනක් සැනසුම නොගෙනේවී..

රජුන් තනන්නට හිමියනි මට නම් බැරි වේවි..

පෙම්වතියකගෙන් බිරිදකට ලියමනක්.........

හිමිව ඇති මුත් ඔහුව ඔබට දැන් නීතියෙන්..
හැමදාම  හිමිකාරී මමයි මුළු හදවතින්..
පතා ආවෙමි ඔහුම සසර දිග ඇවිදිමින්..
කල්පයක ගමන් මග නොනවතියි නුඹ ළගින්..

බැදුණු රන් හුයක් සිද දැමීමට අවැසි නෑ..
මේ භවයෙ ඔබට මිස මට ඔහුව අයිති නෑ..
පිය සෙනෙහෙ දරුවන්ට අහිමි වී යන්නෙ නෑ..
හදවතින් මිස ගතින් ඔහු ළගට එන්නෙ නෑ..

පුරා සද අහසට අද අහිමි වී ගොසින්..
තිබුණමුත් තාරකා ඵල කිමද මට ඉතින්..
බැස ගියෙන් සදු ඇවිත් එළිය ගෙන මොහොතකින්..
වැසී ගොස් සිත් අහස විසල් ඝන අදුරකින්..

කළෙන් පෙර අකුසල් අද මෙසේ වැළපෙමී..
රන් කෙන්ද නෙලිහෙන්න ඉඩ නොදෙමි දිව්රමී..
ඔබෙන් කිසිවක් එපා මෙපමණක් ඉල්ලමී..
තවත් භවයෙක ඔහුව නොපතන්න අයදිමී.. 

ඇහැරෙන්නට පෙර සමුගෙන ගිය නුඹ
තවමත් මට හීනයක් වගේ..

ඔහු කීවේ ඔහුට මා නොමැතිව 
ජීවත් වෙන්නට බැරි බවය..
නමුත් අද මා නොමැතිව ඔහු ජීවත් වෙයි..
මා සිතුවේ ඔහු නොලැබුනොත්
මා මිය යනු ඇති බවය..
එහෙත් අද මමද ඔහු නොමැතිව ජීවත් වෙමි..
ඔහුට මා නොමැතිව
මට ඔහු නොමැතිව
ජීවත් විය හැකි නම්
අප අතර ආදරයක් තිබුණිද යන්න ගැටලුවකි..
එහෙත් ආදරයක් නොතිබුණි යැයි 
කියන්නට බැරිය..
ඒ මසිතේ වේදනාවක් ඉතිරිව ඇති නිසාය..

පසුතැවීමක් නැත..

ඔහුට මා නොමැති වූවාට ඇය හිදියි..

එහෙත් නෙතෙහි කදුළක් ඇත..

ඒ ඔහු නොමැතිව මා තනි වූ බැවිනි..

මේ වේදනාව 

මට පමණක් වූ නිසා මට දුකය..

එහෙත් ඇයගේ ලොවෙහි ඔහු සතුටිනි..

ඒ ගැන සතුටුය..

රටක් හඩයි  ඔබ නිහඩයි ඇයි විජය..

සෙළවෙයි කම්පිතව අද ජාතික ධජය..
කලා ලොවෙහි විරුවෙකු හැරගොස් නිජය..
කා සමගත් මිතුරෙකු ලෙස වී ගජය..
රටක් හඩයි  ඔබ නිහඩයි ඇයි විජය..

නිරතුරු සිනහවක් විය මුහුනෙහි රැදුණූ..
රගබිම අද සමනලයෙකි තටු සිදුණූ..
සැකසිය හැකිද වීදුරු බදුනක් බිදුණූ..
මකා දමනු බෑ ඔබ රුව සිත ඇදුණූ..

ආදර පියෙක් සැමියෙක් මිතුරෙක් සේම..
දිවි ගෙවු විජය ඔබ මිනිසෙකි අසමසම..
ජීවන රග මඩල මේ ලෙස වුවත් නිම.. 
මතක පොතේ පිටු මුමුණයි ඔබේ නම..

උපන්නොත් කෙනෙක් මරණය උරුමයකී..
විජයට සම පදයකි එය සිනහවකි..
මතක් කරනු මිස අමතක කළ නොහැකී..
ඔබ නැති අඩුව පිරවුනොතින් අරුමයකී..

මනමෙ කුමරුටත් යලි ජීවය  දුන්න..
කලා ලොවෙහි ඔබ ඉටු දෙවියෙකු වැන්න..

බැරිවෙයි ඔබ මතක අමතක කරලන්න..

සසර පුරා අප අතරම ඉපදෙන්න..

හදගැස්ම පුතේ මගෙ තවම ඉකිගසනවා..

ගිය නමුත් සිරුර මගෙ දුබල වී වැහැරී..
ගිලන් වී ඇදක මා සිටියමුත් වැතිරී..
හදවතින් නම් පුතේ සිටියෙ මං ඇහැරී..
උඹෙ හඩින් දෙනෙත් යුග වැළපුණා පෑරී..

ඇස් ඇරලා බලපං මං තවම මැරුණෙ නෑ..
මිනීවළ කපන්නට හදිසියක් ඔිනෙ නෑ..
සදුන් දරවලින් හැදු පෙට්ටි උවමණා නෑ..
උඹ ළගින් ඉන්න මිස මියැදෙන්න ඔිනෙ නෑ..

අම්මවත් මරාගෙන පුතේ උඹ ඉපදුනත්..
වෛරයක් මගෙ හිතේ තිබුණෙ නෑ කොනකවත්..
කුඩම්මෙක් නොගෙනාවේ උඹ නිසයි මං එදත්..
තරුණ විය ගතවුණා නෑ දැනුනෙ හිරුටවත්..

අවසනේ මහලු මඩමකි මගේ උරුමය..
ඉන්න මට උඹේ ළග තිබුණෙ නෑ කාලය..
ඇහැනෙවද පුතේ මගෙ සුසුම්වල රාවය..
තාමටත් මුමුණන්නෙ උඹේ ඔය නාමය..

මැරෙන්නට කලින් උඹ මගෙ මිනිය පිච්චුවා..
අමතකද දැඩි කළා දෙනුන්ගේ කිරි පොවා..
පිඹුරුපත් අදිනමුත් සොහොන් කොත සරසවා..
හදගැස්ම පුතේ මගෙ තවම ඉකිගසනවා..

කවදහරි පුතේ උඹ තාත්තෙක් වුණු දාක..
වැටහේවී පියෙකුගේ සුසුම් පොද දරු පෙමක..
දවාලක නොහැකි නම් ඇවිත්වත් මහ රෑක..
ළගින් ඉදපන් පුතේ නිවෙයි දුක කල්පයක.. 

මිහි මව්ගේ කන්නලව්ව

හිරු දෙවිදුනේ මේ අසාපන්..

වැසි දෙවිදුනේ මේ අසාපන්..

විරසකය අත නොහැරි හින්දා..

මා විදින දුක බලාපන්..

දරු පැටවු මගෙ දැවී පිච්චුනෙ..

හිරුගෙ රශ්මිය අධික හින්දා..

පිපාසෙන් මගෙ දරුවො මැරුනේ..

උඹේ ඔය අමනාපෙ හින්දා..

වතුර බිදුවක්වත් නුදුන්නේ..

උඹත් එකටෙක කරපු හින්දා..

විලාපය මගෙ උඹට නෑසුනේ..

වැසි දෙවිදුනේ ඇයි ද මන්දා..

මගේ හදවත පැලී ගොස් දැන්..

දරාගන්නට නොහැකි හින්දා..

අහස් දෙවිදුනි උඹේ දරුවන්..

අඳ ද ගොලු බිහිරියි ද මන්දා..

ජීවිතයකට වඩා වෛරය..

නොවටිනා බව සිතාපන්..

අහස් දෙවිදුනි මිතුරු අසිරිය

උන්ට උඹවත් කියාපන්..

දන්නවද.....? විරහව විඳින්න පුළුවන්..

ආදරය සහ විරහව අතර තියෙන්නෙ සංසාරගත බැදීමක් කියලා මං කිව්වොත් කී දෙනෙක් මාත් එක්ක එකග වෙනවද? ජීවිත කාලෙදි එක පාරක් හරි ඒ අත්දැකීම ඔබ විදලා තියෙනවද? පිළිතුර ඔව් නම් අනිවාර්යෙන්ම මේ ලිපිය කියවන්න. මොකද මං මේ වදන් ටික පෙළගස්වන්නෙ අවංකව ආදරේ කරලත් ඒ ආදරේ තමන්ගෙම කරගන්න බැරිවුණු ඔයාලා වෙනුවෙන්...

ටිකක් හිතන්න...
රාම - සීතා, සාජහන් - මුම්ටාස්, දස්කොන් - ප්‍රමිලා, සිදුහත් - යශෝධරා, නොරිකො - දෙවොන්දරාසං,  දම්මි - සුගත්, වගේ අපි හොදින්ම දන්න ආදර කතා වගේම එදා මෙදා තුර  විරහ වේදනාවන් බවට පත්වුණු ආදර කතා කොයිතරම් ඇතිද? අද රේඩියෝ එක ඔන් කළත් ටීවි එක ඔන් කළත් අපිට අහන්න දකින්න ලැබෙන බොහොමයක් ගීත, විෂුවල්වල තියෙන්නෙ ඒ විරහ වේදනාව. සමහර ගීත අහගෙන ඉන්නකොට ඒ අපේම කතාව නේද කියලා අපිට දැනෙන්නෙ ඒක අපි හැමෝටම පොදු ධර්මතාවයක් හින්දා. ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම දුකක් කියලා බුදුන් වහන්සේ පවා දේශනා කරලා තියෙන්නෙ ඇත්තටම ඒ වේදනාව උන්වහන්සෙත් විදපු නිසා. 

සාරාසංඛ කල්ප ලක්ෂයක් බුදුවෙන්න පෙරුම් පුරපු හැම ආත්මෙකම යශෝධරාවත් සිදුහත් කුමාරයා එක්ක ආදරෙන් බැදුණා. අවසාන ආත්මෙදිත් ආදරෙන් බැදිලා සිදුහත් කුමාරයා ගිහිගෙයින් නික්මුණ දවසෙ යශෝධරා දේවිය කාටත් පොදු ඒ විරහ වේදනාව අත්වින්දා. ඒත් මොහොතකටවත් ඇය උන්වහන්සෙ ගැන අහිතක් හිතුවෙ නෑ. 

කැලේ තිබෙන කොයි දේවත් රස       වේවා

මලේ බඹරු මෙන් පිරිවර ඇති            වේවා

අව්වේ තිබෙන රැස් මාලා අඩු              වේවා

ගව්වෙන් ගව්ව දිව මාළිග               සෑදේවා

රම්‍ය, සුරම්‍ය, සුභ  කියන අති සුඛෝපභෝගී රජ මැදුරුවල ආහාර වළදපු උන්වහන්සේට කැළේ ගස්වල හැදෙන ගඩා ගෙඩි රස නැහැ කියලා යශෝධරා දන්නවා. ඒ නිසා ඇය කැලේ තියෙන හැමදේම රසවත් වෙන්න කියලා ප්‍රාර්ථනා කළා. හැමතැනම සේනාව පිරිවරාගෙන ඇවිදපු නිසා සිදුහත් කුමාරයගෙ ආරක්ෂාව ගැන ඇයට බයක් තිබුණෙ නෑ. ඒත් දැන් මහ වනාන්තරයක් මැද්දෙ ඔහු ඉන්නෙ තනිවම. ඒ නිසා ඇය උන්වහනසේට පරිවාර සම්පත්ති ලැබෙන්න ප්‍රාර්ථනා කළා. ඒ විතරක් නෙමෙයි අව්වෙ රැස්මාලාවන් අඩු වෙන්න වගේම උන්වහන්සේට ගිමන් නිවාගන්න මහ වනාන්තර මැද දිව්‍ය මාළිග ඉදිවෙන්න කියලා ඇය ප්‍රාර්ථනා කළා. අන්න ඒකට තමයි ආදරේ කියන්න.

ආදරේ කරද්දි තමන්ගෙ සතුට ගැන හිතනවට වඩා අපි හිතන්න ඔිනෙ අනිත් කෙනාගෙ සතුට ගැන. එයාගෙ සතුට ඔයා ළග නැත්නම් ඒ කෙනාට යන්න දෙන්න. ආදරේ කවදාවත් බලෙන් ලබාගන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි. එහෙම ලබාගත්තත් ඒ සතුට තාවකාලිකයි. 

මතක තියාගන්න හැමදේම අස්ථීර ලෝකෙක කවදාවත් ආදරය විතරක් ස්ථාවර  වෙන්නෙ නෑ. ඒ නිසා විරහව වේදනාවක් කරගන්න එපා. ඔයා දුකින් උනාට ඔයා ආදරේ කරපු කෙනා හරි සතුටින් ඉන්නවා නම් ඒක කොච්චර දෙයක්ද. ඇයි ඔයාට බැරි එහෙම හිතන්න? ආදරය   කියන්නෙ ඒ සිතුවිල්ලට නේද? එතකොට ඔයාට  විරහව වුනත් විදින්න පුළුවන්. එහෙම වුණොත් කවදාවත් ආදරය නිසා ජීවිතය අත් හරින්න එහෙමත් නැත්තන් තමන් ආදරය කරන කෙනාගෙ ජීවිතය උදුරගන්න ඔයා පෙළඹෙන එකක් නෑ. මොකද ආදරය කියන්නෙ ඒ තරමටම පිවිතුරු හැගීමක් නිසා...

එකැස් අම්මාගෙන් පුතුට ලිපියක්

ඇත්ත සුදු පුතේ මට එක ඇහැක් තිබුණෙ නෑ..

ඉස්සරත් මා එක්ක පාරෙවත් ගියේ නෑ..

උඹට ලැජ්ජයි නේද මට  ඒකේ වගක් නෑ..

ඒත් මගෙ පුතේ උඹ එක දෙයක් දන්නෙ නෑ..

ලෝකයට මං උඹගෙ වැඩකාරි වූවාට..

සැප සොයා මා දමා සිදාදියෙ ගෑටුවට..
උඹෙ කටින් මට පුතේ අඳ ගෑණි කිව්වාට..

උඹ නිසයි එක ඇහැක් අහිමි වුණෙ අම්මාට..

ඉස්සරම දවසක් අදත් මතකයෙ ඇතී..

හුගක් පුංචියි උඹට නම් අමතකත් ඇතී..

සෙල්ලමට උඹ කළා දගකාරකම් නිතී..

කෝටුවක් ඇනී එක ඇහැක් වූවා නැතී..

උඹව මට ඇස් දෙකක් මුළු  මහත් ලෝකයක්..

උඹේ දුක සුදු පුතේ වගෙයි මට මහමෙරක්..

දරන්නට බැරිවුණා අහිමි බව උඹෙ ඇහැක්..

ඒ නිසයි මගෙ ඇහැක් දුන්නෙ මං නෑ දොසක්..

මං උඹගෙ අම්මා බව ලෝකයට නොකිව්වත්..

වෛරයක් නෑ පුතේ මගේ තුන් හිතකවත්..

එක ඇහැක් නැති මාව උඹට වදයක් වුනත්..

දෙන්න බැරි දෙයක් නෑ උඹ නමින් මට තවත්..

මරුණු දවසක වුනත් මා සොයා ආවොතින්..

දැනගන්න මං මෙහෙම ලියන්නම් සිත තොසින්..

එපා පසුතැවෙන්නට උඹෙ අම්මා නැති සොවින්..

තියෙනකන් දිවිය උඹෙ දෙනෙත් යුග රැකගනින්..

මදුරාපුර වැසියෙකුගේ හදගැස්ම

මෑණියනී පත්තිනී.. මගේ දුක අසාපන්..
නුඹෙ කෝප ගින්නෙන්ම මා ගතත් දවාපන්..
සැමියා මියගිය දුකට අපෙ වරද   කියාපන්..
මගේ පත්තිනිය නෑ කොහෙද ඈ සොයාපන් ..

කුලී වැඩ කළේ මා අප දිවිය රැකගන්න..
සෙවනැල්ල මෙන් නිතර ඇය සිටියා සවි දෙන්න..
හිග වුවත් මිල මුදල් ජීවිතය ගෙනයන්න..
සතුට සැනසුම අපිට තිබුණා නිති ඇතිවෙන්න..

 කිසිවිටත් ඈ වෙනත් පිරිමියෙකු පැතුවෙ නෑ..
මගෙ තිබුණු අඩු පාඩු ගැන දොසක් කීවේ නෑ
වදනකින් පවා මට වැරැද්දක් වුණේ නෑ..
දිළිදුකම පතිදමට හානියක් කළේ නෑ..

දෙවියනී ඔබ මෙන්ම ඇයද විය ගැහැණියක්..
පතිනිදම් ඔප්පු කළ ඔබ වුණා දේවියක්..
ලෝකයට නැතිවුනත් මගෙ බිරිය පතිනියක්..
රැකගත්ත පතිදමට නැද්ද වටිනාකමක්..

සැමියගේ වියෝවෙන් කෝප ගිනි ඇවිලුනේ..
මගෙ ගෙදර පහන නෑ එයින් පසු දැල්වුනේ..
බුදු වු දිනකවත් මට කියාපන් දෙවියනේ..
දිළිදුකම වරදක්ද  පතිනිදම් යටවුනේ..

තරුවක හදගැස්ම

අහිතක් නෑ මගෙ නොවුනට සද සාවියෙ මං..
දුරින් ඉදන් පෙම් කරනා තනි තරුවක් මං..
නුඹෙ අයිතිය හිරු කුමරුට බව දැනුනා නම්..
තරු පොකුරෙම ඉන්න තිබුණා තනි නෑ එහෙනම්..

රැයක් දවාලක් නොමැතිව නුඹ ළග සිටියත්..
උරුම වෙන්නෙ නෑ මට නුඹගේ සිසිලසවත්..
නුඹ නිහඩයි නෑ වදනක් හිත හදන්නවත්..
අමාවකෙත් මග බැලුවා නොඑන බව දැනත්..

ළග බව දැනුනත් නුඹ මට හැමදාමත් දුරයි..
මම පුංචියි කවදත් මම නුඹෙ එළියට යටයි..
නුඹ දන්නේ නෑ කිසිවක් දුක දැනුණේ මටයි..
හිරු නිවුනත් නොනිවී සිටි එකම තරුව මමයි..

දියණියකගෙ හදගැස්ම (මණිමේඛලා)

සිහිනෙකින් පවා දැක නැතත් මා මගෙ පියා..

කෝවලන්ගේම දූ මමයි මණිමේඛලා..

මතක දා පටන් මෑණියන් ඇස් බොදවෙලා..

පියාණෙනි ඈ හැඩුවෙ ඔබෙ මතක සිහිවෙලා..

නැළවුවේ ඈ මාව ඔබේ ගුණ ගය ගයා..

දැකගන්න ඔබේ රුව සිටියෙ මා පුල පුලා..

මෑණියන් සිටි ලෙසම නිතර මග බල බලා..

මාද සිටියා ඇගේ උණුහුමට ගුලි වෙලා..

කන්නගී නමින් තව මවක් සිටිනා බවක්..

මාධවී මෑණියන් කීවෙ ගොතලා කවක්..

දේවතාවියක් බදු පිංවන්ත රූපයක්..

මැවුණා මා දෙනෙත් අග දස දහස් වාරයක්..

ගිහිගෙයට කැමැත්තක්  නෑ තිබුණෙ මා සිතේ

ඒ නිසයි කහ සිවුර දැවටුවේ මා ගතේ..

පියානෙණි මැණික මම බව දනිමි ඔබ නෙතේ..

ඒත් ඔබ නොකියාම අද නික්ම ගොස් ඇතේ..

කන්නගී මෑණියනි පැමිණියෙමි ඔබ සොයා..

කී ලෙසම මෑණියන් පෙන්නුවා ඔබ දයා..

දනිමි මා මතු දිනෙක ඔබ බුදුන් වෙන නියා..

ඒ භවයෙදීවත් මුණගස්වන්න මා පියා..

නෘත්‍ය රාජිනියකගේ හදගැස්ම (මාධවී)


















කෝවලන්... සත්තකයි මා ඔබට පෙම් කළා..
පළමු දැකුමෙන්ම ඔබ මගේ හද ගෙන ගියා..
දිදුළනා ඔබෙ දෑස මාව මුසපත් කළා
දිවි පුරා ඔබෙ වෙන්න මං මටම දිවුරුවා..

මුළු ලොවක් ඉදිරියේ මට ඔබව හිමිවුණා..
අමතකද ඔබ එදා මගෙ නළල සැරසුවා..
සිරියහනෙ කිව් කතා මාව නිති සැනසුවා..
කෝවලන් සත්තකයි මා ඔබට පෙම් කළා..

ඔබ මෙන්ම ඔබෙ සිරුර මගේ යැයි කිව් දිනේ..
සිතුණා මට හැම භවේ ඔබය මගෙ හිමි වුණේ..
මේ භවයෙදිත් ඔබව අහිමි බව සැළවුණේ..
එදිනමයි මගෙ කුසට මේඛලා පැළදුනේ..

දරාගත නොහී මා හැමදාම වැළපුණා..
ඒ හඩින් මුළු ලොවක් කම්පිතව සෙළවුණා..
කන්නගී හැර ඔබට කිසිවෙකුත් නොපෙණුනා..
කිරි කළය ඇය ඔබට ගොම බිදුව මම වුණා..

අදුරු මාවතක ඔබ මා අතරමං කළා..
මගෙ එකම සැනසීම වුණේ මණිමේඛලා..
ඔබෙ නමින් හද තුටින් ඇයව ඇති දැඩි කළා..
මියෙනතුරු කෝවලන් මා ඔබට පෙම් කළා..

සැමියෙකුගෙ හදගැස්ම  (කෝවලන්)















කන්නගී.....

උඹට මතකද ඒ ලස්සන දවස්..
අපි දෙන්නා කොච්චර සතුටින් හිටියද
අනේ මන්දා  කාගෙ ඇස්වහක් වැදුනද කියලා..

මට එදා මාධවීගෙ නැටුම් බලන්න යන්න
ඇදුමක් තෝරලා දුන්නෙත් උඹ..
උඹේ හිතේ අහිතක් තිබුණෙ නෑ..
ඒ ගමන අපේ ජීවිත හුගක් වෙනස් කළා කන්නගී..
ඒත්... මාව විශ්වාස කරපං..
උඹට වැරැද්දක් කරන්න මගෙ තුන් හිතකවත් තිබුණෙ නෑ..

මට දාව දරුවෙක් වදලා දෙන්න බැරි වුණාට
කවදාවත් අපේ සිරියහන මට එපා වුණේ නෑ..
ඒ තරමටම උඹ මට ආදරේ දුන්නා..
ඒ ආදරේට මං වැරැද්දක් කළේ නෑ කන්නගී
මොකද මං කවදාවත් මාධවීට ආදරේ කළේ නෑ..

මාධවීගේ සරාගී ඇස්වලට මං වශී වුණා
එක මෙහොතකට මට මාවම අමතක වුණා..
මගෙ තිබුණු හැම දේපළක්ම විතරක් නෙමෙයි
උඹට උරුම මණිමේඛලාවත් මාධවීට අයිති වුණා..

උඹ වැරදි නෑ කන්නගී...මාධවී වැරදිත් නෑ
උඹලා දෙන්නගෙම වැරදිකාරයා මම..
ඒ වැරැද්දට මට දඩුවම් ලැබුණා..
මණිමේඛලාව නොදැකම මට මැරෙන්න වුණේ ඒ හින්දා..

උඹ සදහටම මගෙ පත්තිනිය..
ඒක මට විතරක් නෙමෙයි උඹ මුළු ලෝකෙටම ඔප්පු කළා..
කවදහරි උඹ බුදු වෙන දවසක
උඹෙන් එකම එක  බණ පදයක් අහන්න
උපදින හැම භවයකම මං  පෙරුම් පුරනවා..
එදාටවත් උඹ මං වෙනුවෙන් රැකගත්ත පති දහමට
වටිනාකමක් ලැබෙයි කන්නගී...

පතිනියකගේ හදගැස්ම (කන්නගී)

බඹරෙකු සොයා යන මලක්

මල් බඹරු හොයාගෙන යන් නැති බව ඇත්ත..

ඒත් මං යනවා..

ඒ බඹරු මං ළගට එන් නැති නිසා නෙමෙයි

මං කැමති බඹරව හොයාගන්න..

බඹරෙකුට පුළුවන් නම්

තමන් කැැමති මලක් හොයාගෙන යන්න

ඇයි මලකට බැරි..

ඇත්ත.. බඹරුන්ට වගේ මට ඉගිලෙන්න බෑ..

ඒත් මගෙ සුවදට පුළුවන්

මං කැමති කෙනා ළගට මාව එක්කගෙන යන්න..

මං යනවා

ඒ ගමන මගෙ මරණයෙන් කෙළවර වුණත්.......?

මං යනවා.

මතු සම්බන්ධයි (අවසාන කොටස)

උඹ මට කියපු හැම වචනයක්ම බොරු. ඇත්තටම බැලුවොත් උඹේ වැරැද්දක් නෑ. මොකද උඹ කියපු කරපු හැමදේම මම විශ්වාස කළේ බොරු කියලා දැනගෙන. උඹට මතකද ඒ දවස්වල කන්න වේලක් හොයාගන්න මං ගෙයක් ගානේ හිගා කාපු හැටි. ඒ මට කන්න නෙමෙයි. උඹට කන්න දෙන්න. ඒත් උඹ කළේ ඒ කෑමවලින්ම බඩ පුරවගෙන අහළ පහළ ගෙවල්වල හිටපු පිරිමි හැමඑකෙක්ම මට පාවලා දීපු එක. මං ආසාවෙන් සාත්තු කරපු කෙස් වැටිය උඹ කිසිම හිතක් පපුවක් නැතුව කපලා දැම්මා. උඹ එහෙම කළේ මං වෙන මිනිහෙක් එක්ක යයි කියලා.
කරන්න පුළුවන් හැම ජරා වැඩක්ම කරලා අන්තිමට මගෙ හය හතර නොතේරෙන අහිංසක නංගිවත් උඹ දූෂනය කළා. දෙයියනේ උඹ නම් තිරිසනෙක්. ඒකි ගෙට වෙලා ගෙවුනෙ දවස් කීයද?  ඒක අහපු වෙලාවෙ මට මොනවා උනාද කියලා මට මතක නෑ. උඹ මගෙ කකුල් දෙක අල්ලලා වදිද්දිත් මං උඹට මන්නෙන් කෙටුවා. උසාවියෙදි කිව්වා මන්න පාරවල් 32ක් උඹේ ඇගේ තිබුණා කියලා.
ඒත් මට දුකක් හිතුනෙ නෑ.
මට දුක මගෙ අහිංසක නංගි ගැන. කටපුරා උඹට අයියා කියපු ඒකිව මොන හිතකින්ද උඹ විනාශ කළේ.  ඒකිගෙ බඩට දැන් මාස හතක්. ඉපදෙන්න ඉන්නෙ ගෑණු දරුවෙක් කිව්වම මාව සීතල වුණා. ඒත් දැන් මට බයක් නෑ. උඹ වගේ එකෙක්ට තාත්තා කියනවට වඩා ඒකි අවජාතක එකියක් වුණු එක නම්බුවක්. කවදහරි දවසක තමන්ගෙ තාත්තව මැරුවෙ ඒකිගෙම නැන්දා කියලා දැනගත්ත දවසක ඒකි මට දණගහලා වදියි. මැරෙන්න කලින් මේ හිර කූඩුවෙන් නිදහස් වුනොත් මං ඒකිව මේ ලෝකෙට තනියම මූණ දෙන්න පුළුවන් ශක්තිමත් ගෑනියෙක් කරනවා. ගෑනියෙක් වුණු හින්දම තමන් දුර්වලයි කියලා හිතාගෙන  ඉන්න හැම ගෑනියෙක්ටම මට කියන්න දෙයක් තියෙනවා. ශරීර ශක්තියෙන් දුර්වල වුණත් ගෑනුන්ගෙ හිත්  හරිම ශක්තිමත්. ඒ ශක්තියට පිරිමි දාහක් පරාදයි.  ඒ නිසා කවදාවත් තමන් දුර්වලයි කියලා හිතන්න එපා. හිතුවොත් කරන්න බැරි දෙයක් නෑ. මාව පාඩමක් කරගන්න. ගෑනුකම තමයි අපිට තියෙන ලොකුම හයිය. ඒක කවදාවත් බාල්දු වෙන්න දෙන්න එපා.. පිරිමි හිතන් ඉන්න තරම් ගෑනු අපි දුර්වල නෑ කියලා මේ මුළු ලෝකෙටම ඇහෙන්න කෑ ගහලා කියපල්ලා. එතකොට මං නැතත් මං මැරුණු දවසක මගෙ ආත්මෙට හරි සැනසීමක් ලැබෙයි....
                                                                                                                        නිමි.

මතු සම්බන්ධයි 02

සමහරු කියනවා ආදරේ කරපු හිතකට කවදාවත් වෛර කරන්න බෑ කියලා. ඒත් ඒක ඇත්ත නෙමෙයි. මං උඹට වෛර කරනවා. මේ ආත්මෙදි විතරක් නෙමෙයි උපදින හැම ආත්මෙකම වෛර කරනවා. ඒ තරමටම මට උඹව පිළිකුල්. මට කියපං උඹට දාව මගෙ බඩට ආපු දරුවො කීයක් උඹ විනාශ කළාද කියලා. ඒ එකෙක්ටවත් මේ ලෝකෙ එළිය දකින්න නොදී උඹ මරාගත්තා. ඒ දවස්වල ඒ ගැන දූක් උනාට අද මම ඒ ගැන සතුටු වෙනවා. මේ නරාවළේ ඉපදෙනවට මඩා උන් මැරිලා ගිය එකම තමයි හොද. තිරිසන් සතෙක්වත් උඹ තරම් නරක නෑ. ඒත් මගෙම එකෙක් එක්කවත් මං උඹගෙ වැරැද්දක් කිව්වෙ නෑ. එහෙම කළේ උඹ කවදහරි හැදෙයි කියලා. ඒත් උඹ කළේ ඒ හැමදේකින්ම අයුතු ප්‍රයෝජන ගත්ත එක. ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවලා ගියත් අවුරුදු 12ක් මං උඹත් එක්ක පවුල් කෑවා. මං දන්නවා අද මං මුළු ලෝකෙටම කෑ ගහලා කිව්වත් මං කියන කිසිම දෙයක් උඹට ඇහෙන් නෑ කියලා. එත් මගේ කතාව මේ ලෝකෙ ඉන්න හැම ගෑණියෙක්ටම වගේම හැම පිරිමියෙක්ම දැනගන්න ඕනෙ.  ඒකෙන් හැමෝම පාඩමක් ඉගෙන  ගන්නවා නම් උඹව මරපු වැරැද්දට එල්ලූම් ගස් ගියත් මට කමක් නෑ.
                                                                                                                මතු සම්බන්ධයි

මතු සම්බන්ධයි

                                

උඹ දන්නෙ නෑ මං උඹට කොච්චර ආදරේ කළාද කියලා. උඹට එහෙම දැනගන්න උවමණාවක් තිබුනෙත් නෑ.. මේ පපුවට උඹ දුන්නෙ ගෑනියෙකුට උහුලගන්න පුළුවන් විදියෙ දුකක් නෙමෙයි. ඒත් මං ඉවසුවා. උඹ කියපු හැම වචනයක්ම රාජ අණක් කියලා හිතලා මං පිළිපැද්දා. ඒ මගෙ නිවටකමට නෙමෙයි. උඹට තිබුණු ආදරේට. අද මං වචනයක් ගානේ උඹ කියලා කිව්වට හොදට මතක් කරලා බලපං මේ වෙනකල් මං එහෙම වචනෙකින්වත් උඹට වැරැද්දක් කළාද කියලා. තාත්තත් නැතුව දහදුක් විදලා මාව හදාගත්ත මගෙ රත්තරං අම්මගෙ ආදරේට පයින් ගහලා උඹ ළගට ආපු දවසෙ ඉදන් මං උඹට  දෙවියෙකුට වගේ සැලකුවා. ඒත් උඹ......?

                                                                                                      -මතු සම්බන්ධයි-

සිතක් තනි වී...

ලියන්නට දහසකුත් දේ වෙතත් ඔබ නමින්..

ලියන්නට නොදනිම්..

සිතන්නට සහසකුත් දේ වෙතත් හදවතින්..

සිතන්නට නොදනිම්..

කියන්නට රහසකුත් වෙති නමුත් වදනකින්

කියන්නට නොදනිම්..

හඩන්නට සුසුමකුත් වෙති නමුත් කදුලකින්

හඩන්නට නොදනිම්..