මුදල් නොවෙයි මහතුනි මම ජීවිතයයි යදින්නේ..

අහන්න නෑ කිසිම කෙනෙක් කාටද දුක කියන්නේ..
දරුවො දෙන්නා කුසගින්නේ කොහොමද එය දරන්නේ..
දුප්පත් වුණු පවට තමයි මහමග දිවි ගෙවන්නේ..
මුදල් නොවෙයි මහතුනි මම ජීවිතයයි යදින්නේ..

දුකක් නැතිව හිටපු කාලයක් අපිටත් තිබුණා..
ඒත් සසර පවකට මගෙ හිමි අකාලෙ මැරුණා..
ඔහු එක්කම මියැදෙන්නට නේක වරක් සිතුණා..
දරුවො දෙන්නා අනාථ වෙයි ඒ ගැන බිය දැනුණා..

ලේ බිදුවක් නැතිව ඇගේ නෑ මට කිරි එරෙන්නේ..
කිසිත් නොදත් කිරි දරුවට නෑ ඒ වග දැනෙන්නේ..
කිරි ඒවියි සිතා පුතා මගෙ තණ පුඩු විකන්නේ..
පපුව බලන මහත්තුරුනි නැතුවද ළය පෙනෙන්නේ..

අප වැනි උන් මේ ලෝකෙට තවත් පහළ වේවි..

දුක ඇති තැනටම දෙවියොත් තව දුක ගෙන දේවී..

ආලෝකය දුර පහනක් සැනසුම නොගෙනේවී..

රජුන් තනන්නට හිමියනි මට නම් බැරි වේවි..